Ένας ακόμα νόμος που δεν λύνει προβλήματα αλλά μάλλον δημιουργεί νέα είναι το αναχρονιστικό και ιδεοληπτικό Σχέδιο Νόμου της ΥΠΕΘ κας Κεραμέως, το οποίο επιβεβαιώνει τις χειρότερες προβλέψεις των Οικολόγων ΠΡΑΣΙΝΩΝ αλλά και του συνόλου της πανεπιστημιακής κοινότητας για τις προθέσεις της κυβέρνησης.

Η βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ, η διαγραφή των φοιτητών μετά από ένα άκαμπτο χρονικό όριο, αλλά και η αστυνομοκρατία δεν λύνουν κανένα απολύτως πρόβλημα και δεν αναβαθμίζουν την ανώτατη εκπαίδευση. Αντίθετα, ο ταξικός και άνισος χαρακτήρας του σχεδίου νόμου γίνεται ένα δώρο στα ιδιωτικά ΙΕΚ, που συνεργάζονται με, συχνά, αμφιβόλου ποιότητας ξένα κολλέγια και στα παιδιά εύπορων οικογενειών. Με απλά λόγια, όποιοι έχουν δυνατότητα να πληρώσουν για να σπουδάσουν στα ιδιωτικά ιδρύματα, ούτε όριο σπουδών υφίστανται, ούτε βάση εισαγωγής χρειάζονται, ούτε με την …παρουσία της αστυνομίας σπουδάζουν.

Πιο συγκεκριμένα, και με τον νέο αυτό νόμο η παιδεία δεν αντιμετωπίζεται με σκοπό την αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος στο σύνολό του και κυρίως των ενδιάμεσων επιπέδων της εκπαίδευσης και ιδίως της επαγγελματικής εκπαίδευσης που είναι και ο αδύνατος κρίκος, ενώ η προσκόλληση σε κενούς τίτλους σπουδών και θέσεις στο Δημόσιο αλλάζουν κάθε φορά κομματικό πρόσημο. Πρόκειται για μία μεταπολιτευτική εμμονή, που ούτε ατομική εκπλήρωση φέρνει ούτε τις ανάγκες της κοινωνίας ικανοποιεί. Το βάρος έπεσε για πολλοστή φορά στην τριτοβάθμια και ειδικά στην είσοδο στα ΑΕΙ, χωρίς να δίνεται βαρύτητα στο πριν την είσοδο (προηγούμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης) και το μετά (φοίτηση, ένταξη στην αγορά εργασίας και ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών). Η παράδοση κοντόφθαλμης πολιτικής που συνεχίζει και η δεξιά κυβέρνηση αποδομώντας κάποιες προσπάθειες έστω και εξίσου μονομερείς της προηγούμενης κυβέρνησης, αναδεικνύει την αδυναμία να συμβάλλει σε μια εθνική διαχρονική πολιτική για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως η Παιδεία και συνεχίζοντας αντ' αυτού στην παράδοση του "εμείς τα ξέρουμε καλύτερα από τους άλλους".

Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση επιχειρεί αποτυχημένα να μιμηθεί ανεπτυγμένες χώρες όπου όμως:

Αναφορικά με τους λεγόμενους "αιώνιους" φοιτητές που αποτελούν επίσης προσφιλές θέμα για λαϊκιστική πολιτική παιδείας, η διαγραφή φοιτητών έχει λογική σε χώρες που η εισαγωγή στα ΑΕΙ είναι ελεύθερη μετά την απόκτηση του απολυτηρίου, οπότε το κάθε ίδρυμα οφείλει να κρίνει εάν ένας φοιτητής ανταποκρίνεται εν τέλει στις απαιτήσεις του ιδρύματος. Προϋποθέτει διαρκή εσωτερική αξιολόγηση της διδακτικής διαδικασίας, προσωπική στήριξη φοιτητών που αντιμετωπίζουν πρόσκαιρα προβλήματα (υποτροφίες, άτοκα δάνεια) και κυρίως τη δυνατότητα επανεγγραφής και επαναπροσανατολισμού σε άλλα πανεπιστήμια ή γνωστικά αντικείμενα ή ακόμα και άλλες βαθμίδες και είδη εκπαίδευσης.

Αναφορικά με την φύλαξη των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ενδεικτικό είναι ότι το ψήφισμα του ακαδημαϊκού προσωπικού της Οξφόρδης εκθέτει ανεπανόρθωτα την ελληνική κυβέρνηση, που πρωτοτυπεί φέρνοντας την μόνιμη παρουσία της Αστυνομίας στα ακαδημαϊκά ιδρύματα.

Κατέρρευσε και ο μύθος ότι το πανεπιστημιακό άσυλο υποθάλπει την εγκληματικότητα: η
αστυνομία ανέκαθεν είχε το δικαίωμα και την υποχρέωση να επέμβει όταν συντελούνται εγκληματικές πράξεις, όπως και σε κάθε άλλο σημείο της πόλης. Η υπερδιόγκωση της παραβατικότητας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα σκοπό έχει να αποσπάσει το ενδιαφέρον από τα πραγματικά προβλήματα της παιδείας και της νεολαίας τα οποία αδυνατεί να αντιμετωπίσει, παρά με επιβολή αυταρχισμού και καταστολής σε ένα πάζλ δεξιάς αναχρονιστικής και αναποτελεσματικής πολιτικής. Είμαστε σίγουροι, ότι οι εμπεδωμένες στην κοινωνία αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας θα αποδειχθούν ισχυρότερες από τους σχεδιασμούς της.