Είδαν από τη μία μέρα στην άλλη τις ζωές τους να ανατρέπονται και όλα όσα θεωρούσαν κεκτημένα να χάνονται μέσα από τα χέρια τους. Οι έξοδοι, οι αγορές, οι συνήθειες μίας ζωής άλλαξαν άρδην για εργαζομένους και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της ανεργίας και των λουκέτων. Η απότομη αλλαγή τούς άφησε μουδιασμένους και αμήχανους μα πάνω απ' όλα φοβισμένους για την επόμενη ημέρα. Για τον 55χρονο Παναγιώτη Αβραμίδη το καθεστώς της ανεργίας τείνει να μετατραπεί σε μόνιμη πραγματικότητα. Συντηρητής μηχανημάτων στη «Βαλκάν Εξπόρτ» από το 1983, βρέθηκε στις ουρές του ΟΑΕΔ για το επίδομα ανεργίας πριν από τρία χρόνια. «Πάλι καλά που ήταν κι αυτό και τα βγάλαμε πέρα για ένα χρόνο. Τον επόμενο χρόνο που δεν έπαιρνα χρήματα από τον ΟΑΕΔ, η κατάσταση δυσκόλεψε απότομα», μας λέει. Λίγο καιρό αργότερα βρήκε δουλειά σε ξυλεμπορική στην περιοχή του Λαγκαδά, απ' όπου απολύθηκε πριν από περίπου 10 ημέρες. «Η ανεργία μάς έχει τσακίσει. Οπου και να πάμε βρίσκουμε κλειστές πόρτες, αμοιβές της πείνας και για ασφάλιση ούτε λόγος», περιγράφει. Στην ίδια μοίρα και η γυναίκα του, η οποία απολύθηκε πριν από ένα χρόνο από βιοτεχνία ενδυμάτων. «Αυτή είναι που θα στηρίζει τώρα την οικογένεια με το επίδομα ανεργίας της μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Γίναμε μία οικογένεια ανέργων καθώς στην ίδια κατάσταση είναι και οι δύο γιοι μου. Κουβέντα για το μέλλον δεν μπορούμε να κάνουμε αυτήν τη στιγμή. Τώρα παλεύουμε για να επιβιώσουμε», σημειώνει. «Επιδημία» λουκέτων Στους άλλοτε εμπορικούς δρόμους της πόλης, εκεί όπου σήμερα κυριαρχούν τα λουκέτα και τα ενοικιαστήρια ελάχιστοι είναι αυτοί που εξακολουθούν να διατηρούν την αισιοδοξία τους. Ο Αγγελος Τελεχάς, ιδιοκτήτης καταστήματος επίπλων στην Παναγία Φανερωμένη από το 1974, θυμάται τις εποχές που δούλευε μέρα νύχτα για να προλάβει τις παραγγελίες. Οι πελάτες, τα ατελείωτα ωράρια, η φασαρία, η μυρωδιά του επίπλου είναι όλα όσα θα του λείψουν πιο πολύ τώρα που ετοιμάζεται να κλείσει την επιχείρησή του. «Το μαγαζί μου το κράτησα για 40 ολόκληρα χρόνια και -δόξα τω Θεώ-, ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Λίγο μετά την είσοδό μας στο ευρώ και ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, ξεκίνησε το δράμα». Περιγράφει το δράμα με ωμές, ξεκάθαρες κουβέντες. «Οχι ημέρες, εβδομάδες ολόκληρες περνάνε χωρίς να πατήσει άνθρωπος στο μαγαζί. Ακόμη κι αν μπει κάποιος πελάτης, είναι τέτοιο το μέγεθος της αφραγκίας και της μιζέριας που η κατάσταση θα είναι αρρωστημένη. Μειώνουμε τις τιμές, κόβουμε από παντού και στο τέλος δε γίνεται ούτε λόγος για κέρδος. Ούτε καν τα λειτουργικά έξοδα δεν μπορώ πλέον να καλύψω. Επειτα από τόσα χρόνια στην αγορά είναι η πρώτη φορά φέτος που δεν μπορώ να πληρώσω ούτε το ΤΕΒΕ. Σκέτη απελπισία», λέει. Η μοναδική διέξοδος για τον ίδιο ακούει στη λέξη «λουκέτο». «Το κλείνω και βάζω ενοικιαστήριο, όπως ακριβώς έχουν κάνει πολλοί συνάδελφοί μου. Η επόμενη ημέρα δεν ξέρω πού θα με βρει. Μάλλον θα με συντηρεί το παιδί μου», καταλήγει ο κ. Τελεχάς. Μόλις τρία χρόνια κράτησε το όνειρο της επιχειρηματικότητας για τη 47χρονη Δήμητρα Γιαννάκαρου. «Δεν ήξερα πολλά πράγματα από εμπόριο. Τελείωσα νοσηλευτική, αλλά, αφού δεν κατάφερα ποτέ να βρω μία σταθερή απασχόληση στον τομέα μου, αποφάσισα να κάνω μία νέα αρχή ανοίγοντας το 2007 ένα κατάστημα με είδη λαϊκής τέχνης στην Καλαμαριά», περιγράφει. Τα προβλήματα για την επιχείρησή της ξεκίνησαν από την πρώτη σχεδόν ημέρα με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να πάρει τραπεζικό δάνειο. «ΤΕΒΕ, λειτουργικά έξοδα, ενοίκια εμπόρευμα. Ολη την ημέρα δούλευα για να καλύπτω αυτές τις ανάγκες και πάλι δεν τα κατάφερνα. Προσπάθησα να δώσω λίγο χρόνο για να με γνωρίσει η τοπική αγορά και να αποκτήσω σταθερή πελατεία αλλά τα χρέη έγιναν θηλιά. Η απόφαση για το λουκέτο ήταν δύσκολη αλλά αναγκάστηκα να την πάρω για να γλιτώσω τα χειρότερα», καταλήγει.
Δημοσιεύτηκε στις 28 Νοεμβρίου, 2010
