Ξαφνικά οι Έλληνες έχουν λύσει όλα τα προβλήματα τους και δη αυτά που προέρχονται από τους πολιτικούς, και αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα ζητήματα των Ξένων. Κλασικό παράδειγμα οι Γαλλικές εκλογές που εδώ και αρκετές μέρες βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων. Οι απόψεις διίστανται με τους ποιο πολλούς να βλέπουν υπόγεια παιχνίδια και θεωρίες συνομωσίας με την υποψηφιότητα Μακρόν και κάποιους άλλους για το αόρατο οικονομικό δημοσιογραφικό χέρι (Κάτι σαν τον ΔΟΛ πριν χρόνια) που κουνάει τα σκοινιά και αλλάζει τους πολιτικούς στην εξουσία. Λίγοι είναι όμως αυτοί που γνωρίζουν ή δείχνουν την διάθεση να μελετήσουν το Γαλλικό πολιτικό σύστημα το οποίο καμία σχέση δεν έχει με το Ελληνικό. Λίγοι γνωρίζουν ότι στην Γαλλία υπάρχουν σταθερές Κυβερνήσεις και οι εκλογές έχουν την δική τους σημασία καθώς γίνονται χωρίς αιφνιδιασμούς. Προεδρικές και Βουλευτικές εκλογές είχαμε το 2012 και το 2017. Ευρωεκλογές το 2014. Οι τελευταίες είναι πολύ σημαντικές, εν αντιθέσει με εμάς, για τους Γάλλους. Άλλωστε δυο από τους 4 διεκδικητές της Γαλλικής Προεδρίας (Λεπέν και Μελανσον) είναι Ευρωβουλευτές. Εκεί λοιπόν στέλνουν τα Κόμματα το καλύτερο στελεχιακό δυναμικό που διαθέτουν. Διεκδικούν και καταφέρνουν να παίξουν ρόλο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Λεπέν ως Ευρωβουλευτής του Εθνικού Μετώπου αύξησε τα ποσοστά της.
Υπάρχουν αναλύσεις που αναφέρουν ότι το σκάνδαλο Φιγιόν με τους διορισμούς της οικογένειας του όντας Πρωθυπουργός του Σαρκοζί, του στοίχησε την είσοδο στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Ίσως αυτό να είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι σαφώς η αδυναμία του Ρεμπουπλικανικού Κόμματος μετά τον Σαρκοζί να περάσει στην Γαλλική κοινωνία το δικό του αφήγημα. Να πείσει ότι δεν είναι ένα σόσιαλ φιλελεύθερο πατριωτικό κόμμα αλλά η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη της Γαλλίας που στις τάξεις έχει στελέχη από τις παρυφές και της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς, του κέντρου και της ριζοσπαστικής δεξιάς. Το κενό αυτό κατάφερε με αρκετή εξυπνάδα και με εύστοχες κινήσεις να καλύψει η Μαρί Λεπέν με το Εθνικό Μέτωπο και να ανεβάσει τα ποσοστά της. Στις Προεδρικές εκλογές του 2012 πήρε 17,9% κερδίζοντας την Τρίτη θέση . Στις Ευρωεκλογές του 2014 πήρε 24,88% όντας πρώτο κόμμα. Κατάφερε να αποτελέσει την εναλλακτική των σοσιαλιστών στην Γαλλία. Εκμεταλλεύτηκε στην κρίση όπως άλλωστε κάνουν όλα τα λαϊκιστικά κινήματα στην Ευρώπη (Βλέπε ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).
Από την άλλη ένα κίνημα που δημιουργήθηκε πριν από ένα χρόνο με επικεφαλή έναν απολιτίκ κεντρώο στιλ Θεοδωράκη πολιτικό με ιδιαίτερη προσωπική ζωή, κατάφερε να κερδίσει την πρωτιά και να φιγουράρει ως ο πιο πιθανός νέος πρόεδρος της Γαλλικής δημοκρατίας. Ο λόγος για τον Εμανουήλ Μακρόν. Δεν έχει Κόμμα από πίσω και αυτό δημιουργεί σαφώς προβληματισμό καθώς στις Βουλευτικές εκλογές που έρχονται τον Ιούνιο δεν θα έχει εκπροσώπηση. Σαφώς όμως για τον Μακρόν υπήρξε σοβαρή βάση και δεξαμενή ψηφοφόρων που με την τελική διαμόρφωση συγκυριών τον έφεραν στον δεύτερο γύρο. Σε σχέση με τις Προεδρικές εκλογές του 2012 στο πλευρό του βρέθηκαν ο κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού και η Εβά Ζολύ, μια δικαστής με Νορβηγική καταγωγή που προέρχεται από το Κόμμα των Οικολόγων. Οι δυο μαζί σε εκείνες τις εκλογές είχαν πάνω από 10%. Το Κόμμα του Μπαϊρού στις Ευρωεκλογές του 2014 πήρε 10% ενώ οι Οικολόγοι 9%. Άμεση η συνάρτηση με την ελεύθερη πτώση των Σοσιαλιστών που ξεκίνησαν το 2012 με την Εκλογή του Ολαντ στο 28% και 52% στον δεύτερο γύρο, Στις Ευρωεκλογές του 2014 με 14% ώστε να καταλήξουν στο 6% που πήρε ο Αμόν πριν από μερικές μέρες. Κανονική ελεύθερη πτώση που ευνόησε τον Μακρόν.
Από την πτώση των σοσιαλιστών τσίμπησε και ο Μελανσόν που με την έξυπνη τακτική που εφάρμοσε κατάφερε να πλασαριστεί κοντά στο 20%. Το 2012 είχε 12%. Ενώνει την αντικαπαταλιστική αριστερά και το Γαλλικό ΚΚ ενώ είναι σαφώς υπέρ του FREXIT ακόμα πιο σκληρά και από την ίδια την Λεπέν. Ίσως εκλογικά να της έκανε ζημιά καθώς ήταν πιο εύστοχος στις παρεμβάσεις του. Ίσως αν ο Αμόν έκανε πίσω χάριν στον Κόκκινο και πρώην Σοσιαλιστή Υπουργό Μελανσόν να του έδινε το σίγουρο κλειδί για τον Δεύτερο γύρο. Μένει να δούμε αν το κίνημα του μπορεί να κατέλθει ως Κόμμα στις Βουλευτικές εκλογές καθώς φάνηκε ότι έχει ιδιαίτερη δύναμη σε αρκετούς νομούς.
Κλειδί για τις εξελίξεις σαφώς και είναι οι Βουλευτικές εκλογές που παραδοσιακά συνοδεύουν τις Προεδρικές στην Γαλλία καθώς η εκάστοτε Κυβέρνηση θα πρέπει από εκεί να περνά τα νομοσχέδια της. Το εκλογικό σύστημα για τις βουλευτικές στη Γαλλία είναι "πλειοψηφικό με μονοεδρικές, δύο γύρων". Το σύνολο των 577 εκλογικών περιφερειών, όπως καθορίσθηκαν το 2009, μετά την τελευταία απογραφή, θα δώσει τους 577 βουλευτές της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης. η αποχή παίζει ένα ρόλο-κλειδί για τον δεύτερο γύρο, αφού όσοι θέλουν να συμμετέχουν, πέρα των δύο πρώτων, θα πρέπει να έχουν συγκεντρώσει τουλάχιστον το 12,5% των εγγεγραμμένων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι Λεπέν και Μελανσόν θα κάνουν τις εκλογές θρίλερ καθώς δεν πρόκειται να παραιτούνται για κανέναν υποψήφιο. Είναι η άλλη μεγάλη πρόκληση για τη δεξιά και την αριστερά, αφού στρατηγική της Μαριν Λεπέν και του Μελανσόν θα είναι να προκαλέσουν όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό "τριγωνικών" συμμετοχών, διατηρώντας στον δεύτερο γύρο τους υποψηφίους των κομμάτων τους. Τέλος θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσα Κόμματα ή Συνασπισμοί Κομμάτων θα κατέλθουν στις Βουλευτικές Εκλογές. Η Γαλλία διαθέτει 4.000 περίπου Κόμματα τα οποία όμως πολύ συχνά συνασπίζονται. Στις Ευρωεκλογές του 2014 που ίσως είναι ένας καθρέπτης είχαν κατέλθει 25 Κόμματα ενώ μόνο 9 κόμματα πέρασαν το 1%. Σίγουρες θεωρούνται οι υποψηφιότητες του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν, των Ρεμπουπλικανών που πάντως δεν πρόκειται να πάνε με τον Φιγιόν ως επικεφαλή καθώς το κλίμα είναι πολύ βαρύ για αυτόν, των Σοσιαλιστών που μάλλον θα ηγηθεί ο Φρανσουά Ολαντ και όχι ο Αμόν, του Κόμματος των δημοκρατικών που Μπαϊρού που θα διεκδικήσει πίτα από τα ποσοστά Μακρόν, ενώ θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τον συνασπισμό κομμάτων υπό τον Μελανσόν που στις ευρωεκλογές του 2014 είχε πάρει μόλις 6,3%. Ακόμη το Κόμμα των Ευρωπαίων Οικολόγων θα έχει ενδιαφέρον να δούμε που θα συνασπιστεί.
Εν κατακλείδι το συμπέρασμα είναι ότι ο Μακρόν σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί το τοπ τεν της Ευρωπαϊκής πολιτικής και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι βρέθηκε πρώτος. Σε τελική ανάλυση για το αν θα νικήσει θα παίξει ρόλο να πει στην Κοινή γνώμη με ποιους Υπουργούς θα κυβερνήσει αφενός και εκ των υστέρων να πείσει τους πολίτες ότι είναι το διαφορετικό και το νέο και όχι ένα μείγμα αποτυχημένων δεξιών και σοσιαλιστών. Η Γαλλία χρειάζεται μεταρρυθμίσεις που σε καμιά περίπτωση ο Μακρόν δεν πείθει ότι μπορεί να τις πραγματοποιήσει. Η Μαρί Λεπέν προσπαθεί να πείσει ότι είναι η υποψήφια του λαού και όχι της διαπλοκής, έχει προίκα μια δεξαμενή τουλάχιστον 15%+ αντισυστημικών ψηφοφόρων στον δεύτερο γύρο που δεν θα είχαν αντίρρηση να την ψηφίσουν και έχει μπροστά δρόμο ώστε να πείσει ότι αποτελεί την ανεξάρτητη Εθνική υποψήφια Πρόεδρο, καθώς δήλωσε την απόφαση της να παραιτηθεί από την προεδρία του Κόμματος της. Σε κάθε περίπτωση, η απόσταση για την Μαρίν Λεπέν είναι μεγάλη. Και έχει απέναντί της το σύνολο του πολιτικού κόσμου που ψήφισε ήδη Μακρόν. Εξαίρεση ο Μελανσόν, ο οποίος απλώς δήλωσε ότι δεν στηρίζει κανέναν...
Η στρατηγική της, όπως επισημαίνουν οι πολιτικοί παρατηρητές στη Γαλλία, είναι να παρουσιάσει τον εαυτό της ως την πραγματική επιλογή για την Γαλλία που μάχεται κατά της «άγριας παγκοσμιοποίησης». Εκείνη αγαπά τη Γαλλία, ο αντίπαλός της δεν την αγαπά.
Ελπίζει σε ψηφοφόρους της δεξιάς, δανειζόμενη ατάκες που χρησιμοποίησε ο Φρανσουά Φιγιόν στην προεκλογική εκστρατεία κατά του Μακρόν: δεν είναι παρά ο «προστατευόμενος» του Ολάντ, οπότε γιατί ένας ψηφοφόρος της δεξιάς που δεν ψήφισε ποτέ τον σοσιαλιστή Ολάντ να ψηφίσει τον υπουργό Οικονομικών του;
Δημοσιεύτηκε στις 25 Απριλίου, 2017
