του Γιώργου Ροδάκογλου
Ανοίγοντας την πόρτα μπαίνουμε σε ένα χώρο, που θυμίζει λαογραφικό δωμάτιο. Γύρω από ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, έχουν συγκεντρωθεί παιδιά διαφορετικών ηλικιών. Κρατούν στα χέρια τους τυπωμένα κείμενα, σκύβουν πάνω από τις σελίδες, διαβάζουν, συζητούν, περιμένουν τη σειρά τους. Κάποια είναι καθισμένα, άλλα όρθια, όλα όμως βρίσκονται σε εγρήγορση.
Τα είκοσι παιδιά, ηλικίας από 8 έως 12 ετών, ετοιμάζονται να ανέβουν στη σκηνή τον Μάιο, παρουσιάζοντας την κωμωδία «Τα πουλιά» της Βούλας Αργυράκη. Ένα έργο εμπνευσμένο από τον Αριστοφάνη, γεμάτο χιούμορ, ζωντάνια και φαντασία, όπου τα παιδιά θα υποδυθούν ρόλους ευρηματικούς. Κοκόρια, δεκοχτούρες, πεθερές και χαρακτήρες που γεννούν γέλιο αλλά και σκέψη. Η παράσταση έχει καθαρά φιλανθρωπικό χαρακτήρα, προσθέτοντας έναν ακόμη λόγο ουσίας στη συμμετοχή τους.
Στο κέντρο της κωμωδίας ξεδιπλώνεται και μια απρόσμενη, παιχνιδιάρικη «διαμάχη». Ποιος είναι τελικά πιο δημοφιλής, ο Ζαμπέτας ή ο Τσιτσάνης; Μέσα από διαλόγους γεμάτους χιούμορ και παιδική αθωότητα, το ερώτημα αυτό περνά από σκηνή σε σκηνή και κρατά το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος, όπου η απάντηση δίνεται επί σκηνς, με τρόπο που προκαλεί γέλιο αλλά και συγκίνηση, συνδέοντας τις νεότερες γενιές με τη μεγάλη ελληνική μουσική παράδοση.
Οι πρόβες μπορεί εξωτερικά να μοιάζουν με παιχνίδι, όμως δεν είναι. Τα παιδιά δείχνουν πειθαρχία, συγκέντρωση και σεβασμό στη διαδικασία. Κάθε παιδί γνωρίζει τον ρόλο του, τον δουλεύει και…το πιο εντυπωσιακό, προτείνει ιδέες. Συζητά με τη σκηνοθέτιδα, σκέφτεται πώς μια σκηνή μπορεί να γίνει καλύτερη, πιο αληθινή, πιο αστεία. Μαθαίνουν να εκφράζονται, αλλά και να ακούν.
Όταν ρωτήθηκαν τι θα ήθελαν να γίνουν μεγαλώνοντας, οι απαντήσεις ήταν αυθόρμητες και ειλικρινείς. Ο Σίμος, 11,5 ετών, είπε πως θα του άρεσε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Ο Φίλιππος, 12 ετών, απάντησε πως το σκέφτεται. Η Αναστασία, μόλις 8 ετών, είχε άποψη για όλα. Ήταν ενημερωμένη ακόμη και για την επίσκεψη μας.
Αυτό εν τέλει που γίνεται ξεκάθαρο μέσα από αυτή την ομάδα είναι πως το θέατρο δεν λειτουργεί απλώς ως καλλιτεχνική απασχόληση. Τα παιδιά μαθαίνουν να συνεργάζονται, να σέβονται τον χρόνο και τον ρόλο του άλλου, να διαχειρίζονται την έκθεσή τους, να μετατρέπουν το άγχος σε δημιουργία. Καλλιεργούν την ενσυναίσθηση, καθώς μπαίνουν «στο πετσί» ενός ρόλου διαφορετικού από τον εαυτό τους. Μαθαίνουν να εκφράζουν συναίσθημα, να επικοινωνούν, να πιστεύουν στη φωνή τους.
Όπως σημειώνει η Βούλα Αργυράκη «εμένα με ενδιαφέρει τα παιδιά να περνούν καλά και να αντιλαμβάνονται τι είναι το θέατρο. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί διαπιστώνω ότι μπαίνουν στο πετσί του ρόλου και ναι, μπορώ να πω πως έχουμε ένα καλό φυτώριο καλλιτεχνών».
Και πράγματι, αυτό που εξελίσσεται στη Νέα Πέλλα δεν είναι απλώς μια παιδική θεατρική παράσταση. Εκτός από την ανάδειξη της αξίας του εθελοντισμού στο πρόσωπο της Βούλας Αργυράκη, είναι οι χαρακτήρες που διαμορφώνονται.
Δημοσιεύτηκε στις 15 Δεκεμβρίου, 2025
