Το 2013 θα καταγραφεί στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης ως η πρώτη χρονιά, μετά το τέλος του β' παγκοσμίου πολέμου, που δεν έγινε κανένας διορισμός εκπαιδευτικών. Ακόμα, θα καταγραφούν ως πρώτη φορά, από το 1929, όταν υπήρξε η μονιμοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, οι πρώτες απολύσεις εκπαιδευτικών. Η χρονιά αυτή ξεκινά με 16.000 λιγότερους καθηγητές.
Στις 22 Ιουλίου η κυβέρνηση ξαφνικά έθεσε σε διαθεσιμότητα 2.500 εκπαι-δευτικούς των ΕΠΑΛ καταργώντας 52 ειδικότητες και έθεσε εκτός σχολείου 20.000 μαθητές, κυρίως κορίτσια.
Στις 10 Σεπτεμβρίου ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για το νέο Λύκειο στο οποίο προβλέπονται από την Α' τάξη εξετάσεις. Το 50% των θεμάτων των εξετάσεων θα προέρχονται από τράπεζα θεμάτων. Ουσιαστικά τα παιδιά θα δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις και στις τρεις τάξεις του Λυκείου σε όλα τα μαθήματα. Ο βαθμός θα συνυπολογίζεται σε όλες τις τάξεις και σε όλα τα μαθήματα για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτή η πολιτική ενισχύει τα φροντιστήρια και επομένως οι οικογένειες που έχουν την οικονομική δυνατότητα θα προχωρούν τα παιδιά τους στο σχολείο. Τα υπόλοιπα παιδιά, που αποτελούν την πλειοψηφία του λαού, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το σχολείο.
Απεργούμε για όλα αυτά, αλλά όχι μόνο για αυτά. Απεργούμε κυρίως γιατί αρκετοί μαθητές μας είναι πεινασμένοι και απελπισμένοι και οι γονείς τους άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, απλήρωτοι. Απεργούμε γιατί διαλύεται το ασφαλιστικό μας ταμείο και δεν έχουμε πλέον παροχές υγείας.
Απεργούμε γιατί η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της μας εξευτελίζουν κα-θημερινά και με αυτό τον τρόπο απαξιώνεται ο ρόλος μας στη κοινωνία.
Απεργούμε γιατί κατεδαφίζεται το κοινωνικό κράτος (υγεία, παιδεία).
Απεργούμε γιατί έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας, δηλαδή στα παιδιά σας, να πούμε «φτάνει πια». Για να μπορούμε να τα κοιτάζουμε στα μάτια. Η προσβολή της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της αισθητικής και του πολιτισμού μας, μας γέμισε οργή, μας συσπείρωσε και έδειξε ότι οι παιδαγωγοί και δάσκαλοι των παιδιών, ως πνευματικοί φορείς, δεν θα ανεχθούν την αυταρχικότητα, την αντιαισθητική και το ξεπερασμένο, αλλά διαθέτουν όλα εκείνα τα αισθητικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας Ελλάδας άλλης, αξιοπρεπούς, που στενάζει κάτω από το βάρος μιας εξουσιαστικότητας και αυταρχικότητας των ισχυρών δυνάμεων που κυβερνούν. Η ενότητα, η ομοψυχία και η ενεργητική δράση όλων μας θα αποτελέσουν τα συστατικά εκείνα στοιχεία για τον αγώνα που θα κερδηθεί. Όταν η αδικία καθίσταται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Δημοσιεύτηκε στις 17 Σεπτεμβρίου, 2013
